این مطلب حاصل پژوهش دو تن از صاحب‌نظران حوزه مدیریت است که جامعه آماري آن را 47 تن از مدیران و دست‌اندرکاران حمل و نقل بینالمللی تشکیل می‌دهد و در آن به شناسایی و رتبهبندی موانع توسعه بخش ترانزیت حمل و نقل جادهای منطقه خراسانرضوی پرداخته شده است. شناسائی ده عامل بازدارنده توسعه حمل و نقل ترانزیت جادهای در منطقه خراسانرضوی از یافته‌های این پژوهش به‌شمار می‌رود که عبارتند از: عدم ایمنی در حمل و نقل جادهای، عدم استفاده از فناوریهای نوین و کنترل هوشمند، مدیریت سازمانی و عوامل انسانی ضعیف، عدم سرمایهگذاری، هزینه، نوع ناوگان حملونقل، خدمات ضعیف، قوانین و مقررات گمرکی، آموزش ضعیف، ساختار ضعیف و نامناسب. همچنین در نتایج آزمون رتبهبندی دیده میشود که بیشترین رتبه به عدم سرمایهگذاری و کمترین رتبه به خدمات ضعیف در میان دیگر موانع توسعه اختصاص یافته است.
بخش حملونقل پدیده‌ای است پویا، فراگیر و پیچیده که رشته‌های مختلف آن ریشه‌های حیات اقتصادی بشر را تغذیه می‌کند و به آن روح و دوام می‌بخشد. (صمصامی، 1371) حملونقل یکی از بزرگ‌ترین چالشهای زیرساختی پیش روی کلانشهرها شناخته شده است. به‌عبارتی اگر کلانشهرها موتور اقتصاد جهانی باشند، این شبکه حملونقل است که این موتورها را کارآمد نگه میدارد. در مقابل، ناکارآمدی سیستم حملونقل شهری عوارض جدی محیطی مانند آلودگی هوا و پیامدهای منفی اجتماعی و اقتصادی را به‌دنبال خواهد داشت و باعث ناکارآمدی عملکرد شهر میشود. (هاتچیسون) 2010. ، 828
ایران ازجمله کشورهایی است که به لحاظ موقعیت جغرافیایی از مزیت ترانزیت کالا بهرهمند است و میتواند با گسترش شبکه حملونقل و ارتباطات و ایجاد نظام حملونقل ایمن و مطمئن از این مزیت در راستای افزایش درآمدهای ارزی و ارتقای موقعیت راهبردی خود در منطقه به نحو مطلوب استفاده کند. ایران با دارا بودن 6000کیلومتر مرز زمینی با کشورهای عراق، ترکیه، ارمنستان، جمهوری آذربایجان، ترکمنستان، افغانستان و پاکستان و2700 کیلومتر مرز آبی در دریای خزر، خلیج‌فارس و دریای عمان و دسترسی به آبهای آزاد از موقعیت کاملاً استثنایی و ویژه در منطقه و قاره آسیا برخوردار است. در این میان استان خراسانرضوی از قابلیتهای بسیاری در توسعه حملونقل جادهای بهرهمند است. استقرار استان در محور شرق و در کریدور بینالمللی شرق– غرب، تنوع مسیرهای ترانزیتی استان متصل به کشورهای CIS، فعالیتهای حملونقل بینالمللی ایران با کشورهای ترکمنستان، ازبکستان، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و همچنین افغانستان رو به تزاید بوده است، مشترکات فرهنگی و ارتباطات قومی مردم شهرهای مرزی خراسانرضوی با استانهای مرزی کشورهای افغانستان و ترکمنستان موجب افزایش تردد مسافران و تجار شده است. درحال حاضر عمدهترین جریان حملونقل جادهای کشورهای آسیای میانه به سوی آبهای آزاد از قلمرو جمهوری اسلامی ایران و به ویژه از طریق مرزهای این استان است و از طرفی به دلیل انحصاری بودن مسیر تردد ناوگان ایرانی جهت دسترسی به کشورهای آسیای میانه از طریق کشور ترکمنستان موقعیت ویژهای در حملونقل بینالمللی استان ایجاد شده است. این استان در سه نقطه سرخس، لطفآباد و باجگیران با کشور ترکمنستان و در نقطه دوغارون با کشور افغانستان دارای گذرگاه مهم مرزی است. حملونقل از امور زیربنایی و یکی از اجزای مهم چرخه تولید و مصرف است. در میان انواع روشهای حملو نقل کالا اعم از جادهای، ریلی، هوایی و دریایی که در سطح کشور وجود دارد، در حال حاضر عمده حملونقل کالا در کشور از طریق جاده انجام میگیرد. دلایل این امر عمدتا به شرایط خاص جغرافیایی، پراکندگی شهرها و مراکز تولید کالا، عدم پوشش کافی حملونقل ریلی، گران بودن حملونقل هوایی، انعطافپذیر بودن آن و عدم وجود راههای آبی در کشور برمیگردد. بنابراین سهم اصلی جابه‌جایی کالا در ایران بر دوش حملونقل جادهای است؛ به‌گونهای که بر اساس آمارهای ثبتی حدود 90 درصد کالاها از طریق جاده و بقیه از طریق دیگر شقوق حملونقل جابهجا می‌شوند. (کمالی‌اردکانی و زارع، 1388، 184)
