گفت­ و گو با احمدرضا عامری، رئیس هیات مدیره اتحادیه شرکت­های تعاونی مسافربری کشور

صنعت حمل و نقل آنلاین: شرکت­های حمل و نقل مسافری سابقه­ای نسبتا طولانی در این بخش دارند. از زمانی که قرار شد شرکت­های مسافربری از پراکندگی خارج شده و ذیل یک پرچم واحد، اتحادیه­ای تاسیس کنند حدود ۴۰ سال می‌گذرد. در این مدت این تشکل صنفی فراز و فرودهای زیادی را به خود دیده است. این مجموعه با مشارکت ۵۳ شرکت (گاراژ) مسافربری که در تهران فعال بودند در ترمینال جنوب مستقر شده و در سال ۱۳۵۹ به طور رسمی شروع به فعالیت کرد. البته قبل از آن تشکل دیگری به نام «دفتر مرکزی تعاونی­های ۱۷ گانه» فعال بود.
در سال ۱۳۶۳ «اتحادیه شرکت­های تعاونی مسافربری» به ثبت رسید که طی این سال­ها روزهای سخت و دشوار زیادی را از زمان جنگ تحمیلی و انتقال نیروهای نظامی (ارتش، سپاه و بسیج) به خود دیده است. این مجموعه صنفی تنها NGO حمل و نقل در کشور است که به صورت اتحادیه فعالیت می­کند. برای آشنایی بیشتر با این اتحادیه و کارکردهای این تشکل با احمدرضا عامری، مدیرعامل و رئیس هیات مدیره اتحادیه شرکت­های تعاونی مسافربری کشور به گفت­وگو نشستیم.

در مورد نوع فعالیت، کارکردها و وظایف این اتحادیه توضیح مختصری بفرمایید.

خدمات این مجموعه به زمان جنگ تحمیلی برمی­گردد. در آن مقطع به خاطر خاص بودن شرایط کشور در وضعیت جنگی و نامساعد بودن شرایط اقتصادی تامین لاستیک، روغن موتور، قطعات و لوازم یدکی و خدمات فنی و پشتیبانی به ناوگان تحت پوشش خود ارایه می­کرد. در عین حال پل و واسطه­ای بود بین فعالان این مجموعه  و حاکمیت. در حال حاضر مهم­ترین وظیفه آن نظارت بر عملکرد و فعالیت­های شرکت­های عضو اتحادیه، هماهنگی و رسیدگی به مشکلات و نیازهایی که شرکت­های تحت پوشش با آن مواجه هستند. به طور کلی اتحادیه تلاش دارد وحدت و انسجام این مجموعه صنفی را حفظ کرده و تداوم ببخشد.

نحوه تعامل شما با دولت و دستگاه­های اجرایی چگونه است؟

خب با دولت و دستگاه­های تحت امرش تماس و تعامل لازم داریم. البته در شرایط فعلی این ارتباط­ها کمتر شده؛ نمی­دانم دولت کمتر وقت می­کند یا ما زیاد دور هستیم که نمی­توانیم به دولتمردان دسترسی داشته باشیم! الان حالتی است که حضور دولت کمرنگ شده و این ارتباطات و تعاملات به مانند گذشته نیست.

اولویت­های شما چیست؟ اگر حمایتی بشود چه چیزی مدنظر شماست؟

ما درخواست خاصی از دولت نداریم؛ ما تشکیلاتی هستیم که نرخ ثابت شده و مصوب داریم. از دولت محترم توقع داریم یک سری امکانات و تسهیلات را با رعایت عدالت و انصاف در اختیار ما بگذارد تا ما بتوانیم عملکرد بهتری داشته باشیم و راندمان کاری­مان بالا برود. برای ما مهم است که هزینه خدمات ارایه شده بالا نرود. مثلا هزینه لاستیک را چند برابر حساب نکنند؛ سایر ملزومات و نیازمندی­ها هم به همین شکل تامین شود.

دعاوی حقوقی هم داشته­اید؟ نقش شما چه بوده است؟

احتمالا ممکن است پیش بیاید؛ به هر حال ما بین شرکت­های­مان حالت داور را داریم و در شرایط این­چنینی نقش حَکَم را ایفا می­کنیم. سعی ما این است که در صورت بروز اشکال و اختلاف این مسائل به صورت کدخدامنشی حل و فصل شود. ضمن اینکه در موارد پیچیده­تر واحد حقوقی فعال است و ورود می­کند.

در حوزه بین­المللی چقدر فعال هستید؟

شرکت­های ما در خارج از کشور هم فعالیت دارند که در بعضی از این کشورها سرویس ثابت و دائم برقرار است مانند ترکیه، جمهوری آذربایجان، ارمنستان و عراق. گاهی اوقات به طور موردی و دربست هم سرویس داریم که در صورت لزوم ارائه می­شود.

در بخش توریسم و گردشگری چه نقشی دارید؟

ما یکی از کشورهای انگشت­شمار در بخش گردشگری هستیم که امکانات آب و هوایی چهارفصل بسیار خوب و جذابی داریم؛ از ابنیه تاریخی و فرهنگی مناسبی برخورداریم. همچنین در بخش مذهبی و زیارتی امکانات خوبی داریم. در کل پتانسیل و شرایط بسیار مطلوبی فراهم است ولی خب، در این زمینه خوب عمل نکرده­ایم. خیلی از کشورها هستند که اماکن و فضاهایی را صوری ایجاد می­کنند ولی برای ما از گذشتگان به یادگار مانده است.

بیشتر از ایران می­روند یا می­آیند؟

مسلما از ایران بیشتر می­روند؛ نمونه­اش پیاده­روی اربعین حسینی خودش یک سفر خارجی است که با شرایط و الزامات خاص خودش عملیاتی می­شود.

چه مساله­ای برای شما بیشتر آزار دهنده است؟

مهم­ترین مساله کمبود سفر است. مخارجی که خانواده­ها دارند در سبد هزینه­های­شان چیزی اضافه نمی­ماند. نقدینگی اضافی سهم سفر می­شود. الان چنین پولی کمتر وجود دارد و در توان همه آحاد مردم نیست. سفرهای فعلی بیشتر اجباری و کاری است. مورد بعدی گرانی ناوگان حمل و نقل است که چیزی نمانده به مرز 3 میلیارد تومان برسد! در حال حاضر یک دستگاه اتوبوس مسافربری  2 میلیارد و 800 میلون تومان خرج بر­می دارد!لوازم یدکی، هزینه­های تعمیرات و نگهداری، بیمه و اجاره محل هم بماند.

فکر می­کنید چطور این موانع برطرف می­شود؟

متاسفانه از تسهیلات و وام و… خبری نیست. یک زمانی وام تا سقف 300 میلیون تومان هم می­دادند. الان برای ماشین 8/2 میلیاردی، 300 میلیون به کجا می­رسد؟ در شرایط فعلی هیچ کمکی از سمت دولت به بخش حمل و نقل تعلق نمی­گیرد.

*در بحث مالیات هم به مشکل خورده­اید؟

مشکل مالیاتی همه جا هست و جایی نیست که با این مشکل مواجه نباشد. سه مشکل در مملکت هست: 1- دارایی، 2- شهرداری، 3- تامین اجتماعی. این سه بزرگوار در به وجود آمدن وضعیت کنونی نقش داشته­اند.

آینده را چطور می­بینید و چه چیزی بیشتر مدنظر شماست؟

دولت باید شرایطی را فراهم کند تا شغل­هایی که الان موجود است را حفظ کند. این از واجب­ترین کارهاست. چون ایجاد مشاغل جدید با شرایط اقتصادی فعلی بسیار مشکل است. پس صلاح این است شغل­های موجود کمتر آسیب ببینند و کمتر دستخوش تغییر و تحول تعدیل و ادغام شوند. آن سه موردی هم که در بالا اشاره کردم باید بیشتر همکاری کنند تا وضعیت بدتر نشود. اگر فشار بیاورند باعث تعطیلی بنگاه­ها شده و تعطیلی هم منجر به بیکاری می­شود. بیکاری هم بسیار آسیب­زاست و جامعه را دچار بحران می­کند. در مورد حمل و نقل روزگار خوشی برایش متصور نیستم. حمل و نقل مسافری ارتباط مستقیمی با جیب مردم دارد و با اقتصاد رابطه تنگاتنگی دارد. اگر اقتصاد شکوفا و رو به رشد باشد درآمدهای اضافی تقاضای سفرهای متعدد را ایجاد می­کند. باید همت کرد و داشته­ها را حفظ کرد تا حداقل بنگاه­های موجود چراغ­شان خاموش نشود.