سوتیتر:
صنعت حمل و نقل ازجمله صنایعی است که در صورت رشد و توسعه بخشهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، شاهد شکوفایی آن نیز خواهیم بود.
کشور دارای ظرفیتهای تولیدی مناسبی در حوزه تولید ناوگان حمل و نقل ریلی است
صتعت حمل و نقل آنلاین: امروزه رشد و توسعه اقتصادی پایدار یکی از مهمترین دغدغههای دولتمردان کشورها است. در این راستا افزایش تولید، شناسایی بازارهای جدید برای ارائه خدمات و محصولات مورد توجه قرار میگیرد ولی ضروریترین ابزار در تحقق و دستیابی به رشد و توسعه اقتصادی، پویایی صنعت حمل و نقل است. صنعت حمل و نقل بهعنوان یکی از صنایع زیر بنایی، یکی از شاخصهای توسعهیافتگی جوامع محسوب میشود. صنعت حمل و نقل ازجمله صنایعی است که در صورت رشد و توسعه بخشهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، شاهد شکوفایی آن نیز خواهیم بود. افزایش تولید و تقسیم کار، افزایش جمعیت و پراکندگی آن ازجمله مسائلی هستند که در تقاضای حمل و نقل نقش موثری دارند. از سوی دیگر حمل و نقل مناسب موجب تسریع رشد اقتصادی نیز خواهد شد. امروزه سهم حمل و نقل در تجارت جهانی بسیار چشمگیر است و بهعنوان موتور توسعه اقتصادی از آن یاد میشود و با گسترش زیرساختها و ارائه تسهیلات مناسب روند تجارت گسترش مییابد؛ بهعبارتدیگر اگر بنگاههای اقتصادی را قلب یک پیکر بدانیم سیستم حمل و نقل رگها و مدیریت سیستم حمل نقل همانند مغز عمل میکنند.
با توجه به تاثیر توسعه و تقویت صنعت حمل و نقل در ایجاد فعالیتهای اقتصادی، اشتغالزایی در مناطق کمتر توسعهیافته، اتصال مراکز و قطبهای صنعتی به بازارهای عرضه و رساندن نیروی کار به قطبهای صنعتی و توسعه آن متناسب با توسعه سایر بخشهای صنعتی کشور نبوده لذا به یکی از اولویتهای مهم دولت تدبیر و امید تبدیل شده است. توسعه حمل و نقل ریلی درونشهری در رشد اجتماعی نقش فراوانی دارد و یکی از مهمترین اولویتها محسوب میشود زیرا توسعه آن سبب تسهیل در جابجایی مسافران، کاهش زمان سفرهای درونشهری، کاهش ترافیک و کاهش آلودگی هوا میشود؛ همچنین به سبب صرفهجویی در مصرف سوخت (بر اساس محاسبات انجامشده) در حدود 8/9 سنت به ازاء هر نفر سفر و نظر به جمعیت کلانشهرها و پتانسیل حمل و نقل بیش از نیم میلیون مسافر توسط هر واگن در سال، موجب صرفهجویی ارزی قابلملاحظهای میشود. تمام این عوامل توسعه و سرمایهگذاری در این حوزه را توجیهپذیر میسازد.
دولت در سال 1395 با در نظر گرفتن نیاز کلانشهرها به توسعه سریع سیستم حمل و نقل ریلی درونشهری و با هدف تجمیع بخش عرضه، اقدام به واگذاری مدیریت تامین و ساخت 2000 دستگاه واگن متروی درونشهری به سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران کرد. این کار با هدف استانداردسازی پلتفرمهای موردنیاز، استفاده حداکثری از توان سازندگان داخلی فعال در این حوزه انجام شد. ازآنجاییکه سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران، متولی توسعه صنایع کشور است، این تصمیم دولت میتواند منشا خدمات زیادی شود، از آن جمله میتوان به موارد زیر اشاره نمود:
- تجمیع تقاضا سبب افزایش تیراژ گردیده است که خود سبب توجیهپذیری سرمایهگذاری، انتقال تکنولوژی و ساماندهی سازندگان و تامین کنندگان مجموعهها و قطعات صنعت ریلی میگردد.
- ازآنجاییکه کشور دارای ظرفیتهای تولیدی مناسبی در حوزه تولید ناوگان حمل و نقل ریلی است، این تجمیع بازار با برنامهریزی دقیق و مناسب میتواند منشا کارهای مهمی شود: ازجمله ایجاد شرکت مهندسی جهت طراحی واگنهای درونشهری، یکپارچهسازی زنجیره تامین صنعت، تقسیم کار تخصصی با در نظر گرفتن اقتصاد مقیاس، برنامهریزی برای بهبود کیفیت تولیدات ساخت داخل از طریق همکاری صنعت و دانشگاه جهت پیادهسازی برنامههای توسعه زنجیره تامین، شناسایی توانمندیهای سازندگان داخلی فعال حوزه ریلی و سایر حوزههای صنعت حمل و نقل بهمنظور تجمیع و همافزایی ظرفیتها و توانمندیهایشان، تدوین برنامه توسعه ساخت داخل لکوموتیو، واگنهای مسافری درون و برونشهری با استفاده حداکثری از ظرفیت سازندگان داخلی گردد.
سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران طی دو سال گذشته در مسیر اجرای این ماموریت اقدام به تجمیع نیاز مشتریان در نه کلانشهر نموده که 5 پلتفرم استاندارد مشخص شدند. مناقصه بینالمللی جهت واگذاری 630 دستگاه ناوگان برگزار شد که با توجه به سیاستگذاری داخلی سازی ناوگان به میزان 55 درصد کنسرسیومهایی متشکل از شرکتهای خارجی صاحب تکنولوژی، سازنده داخلی ناوگان و فاینانسور شرکت کردند که پس از عقد قرارداد، ساخت و تامین 630 دستگاه ناوگان حمل و نقل مترو به پیمانکار واگذار شد. امید میرود با تلاش کلیه همکاران و دستاندرکاران پروژه به سرانجام رسد. بدیهی است که برنامهریزی جهت ادامه کار در جهت تحقق مابقی نیاز تا 2000 دستگاه ناوگان مترو در اولویتهای این سازمان قرار دارد. صنعت حمل و نقل ریلی یک صنعت چندوجهی است که وزارتخانههای صنعت معدن و تجارت، راه و شهرسازی و وزارت کشور در توسعه آن نقش دارند، هماهنگی بین این ارکان سبب تجمیع منابع، یکپارچهسازی سیاستگذاریها و تحقق برنامههای بلندمدت خواهد شد.