نوشتار کارشناسی: خودرو و این هوای آلوده

عرفان لاجوردی

زمستان بهترین فصل سال است تا به یاد بیاوریم در شهری آلوده زندگی می­کنیم، هوا وارونه می­شود، تخصیص بودجه ­های دولتی روی دور افتاده است و جنب ­وجوش­های گاه بی­فایده رونق گرفته­ اند. فصل، فصل مدرسه­ هاست، روزها کوتاهند. امسال، خشکسالی نیز امیدمان را از بارش­های غبارآلود ناامید کرده است و ما که پای سستی بر زمین داریم چشم به آسمان دوخته­ ایم.

ورود خودرو به زندگی شهری، در ابتدا امیدی بود برای رهایی از آلودگی. قرار بود چهارپایان و فضولات بی پایانشان که در هر گوشه­ای از شهر به یادگار مانده بود، جای خود را به خودروها بدهند. حال و پس از گذشت سال­ها، آلودگی از روی کفش­هایمان کوچ کرده و در سینه­ هایمان نشسته است.

این نوشتار بر آن نیست تا طرحی جامع از چگونگی اصلاح صنعت خودور، تولید سوخت و یا رفع آلودگی به دست دهد تنها بر آنم تا نقطه تلاقی این موضوعات را بررسی کنم و هم از این جهت است که خودرو و سوخت را از زاویه تاثیر آن بر آلودگی مورد توجه قرار می­دهم. در نتیجه ممکن است اگر اولویت را به صنعت خودرو یا خودکفایی در تولید سوخت دهیم، به نتایجی کاملا متفاوت دست یابیم و اتفاقا دقیقا مساله همین است که در تلاقی این سه مفهوم اولویت با کدام خواهد بود. بدین ترتیب مرز میان طرفداران «توسعه پایدار» -یعنی بهبود همواره کیفیت زندگی انسانی– و حامیان «رشد» –یعنی بزرگ شدن اقتصاد– روشن می­شود.

ادامه مقاله را در شماره 360 ماهنامه صنعت حمل و نقل دنبال کنید .