خروج آمریکا از توافق پاریس

صنعت حمل و نقل آنلاین: توافقی که اوباما، رییس جمهور پیشین آمریکا دو سال پیش آن را “نقطه عطفی برای سیاره زمین” نامید، توسط رییس جمهور فعلی به صراحت نقض شد. این در حالی بود که بسیاری از کشورهای امضا کننده این معاهده با تشویق و حمایت دولت دموکرات­ها به این توافق پیوستند و با روی کار آمدن دولتی که مقام اول آن گرمایش زمین را نوعی “فریب” تلقی می­کرد، کنار گذاشته شد.

ترامپ در جمع خبرنگاران در کاخ سفید با غیرمنصفانه خواندن این توافق برای آمریکا گفت: «این تصمیم محدودیت­های اقتصادی مضاعفی برای آمریکایی­ها به­وجود می­آورد و منجر به بهبود وضعیت محیط زیست نخواهد شد.»

وی با توجه به اینکه هند و چین مجاز هستند تا چند سال دیگر صنایع زغال سنگ خود را توسعه دهند اما چنین عملی برای آمریکا مقدور نیست گفت: «این معاهده توزیع ثروت آمریکا به کشورهای دیگر است.»

ترامپ در آخر اعلام کرد: «در صورتی دوباره به توافق خواهد پیوست که مفاد آن برای کسب وکارهای آمریکایی “منصفانه” باشد و در خصوص دستیابی به برنامه­ای بهتر از توافقنامه پاریس با دموکرات­ها همکاری و همفکری خواهد کرد.»

هدف توافقنامه پاریس

توافقنامه پاریس که به امضای 194 کشور و نهاد تولیدکننده بیش از 66 درصد آلاینده­های جهان، رسیده است، بر آن است تا با کاهش آلایش هوا از افزایش گرمای زمین جلوگیری کند. به طوری­که گرمایش زمین بر اساس دمای هوا نسبت به دوره قبل از انقلاب صنعتی، بیش از دو درجه سلیسیوس افزایش پیدا نکند.

توافق پاریس قصد دارد با کاهش انتشار آلودگی در سطح جهان، زمین را از عواقب زیان­بار گرم­تر شدن آن رهایی دهد. اما این روند را جریانی می­داند که کشورهای در حال توسعه با کمی تاخیر قادر به هماهنگی با آن هستند و به همین علت زمانی را به کشورهای در حال توسعه برای هدایت صنایع خود به سوی صنایع کمتر آلاینده اختصاص داده است.

در سال 2014 با افزایش سرمایه­گذاری­ها در زمینه کنترل تغییرات اقلیمی نزدیک به 400 میلیارد دلار در این زمینه سرمایه­گذاری شد. رقمی که در سال قبل به 350 میلیارد دلار نیز نمی­رسید. تامین مالی این رقم در سال 2014 عمدتا از سوی کشورهای شرق آسیا صورت گرفت.

اهمیت خروج امریکا از توافقنامه پاریس

خروج آمریکا از توافقنامه پاریس، دستیابی به هدف آن مبنی بر کنترل افزایش دما را بسیار سخت­تر خواهد کرد. طبق برنامه این توافق افزایش دما تا سال 2100 نباید بیش از 2 درجه سیلیسیوس باشد.

برای درک اهمیت خروج آمریکا از این توافقنامه بهتر است ابتدا سهم آلایندگی صنایع آمریکا در سطح جهان را بدانیم. در سال 2015 آمریکا بیش از 51 میلیون تن دی اکسید کربن وارد هوا کرده است. رقمی که از جمع کل آلودگی­های وارده از جانب 28 کشور اتحادیه اروپا نیز بیشتر است.

ترامپ در جریان تبلیغات انتخاباتی آمریکا نیز اذعان می­کرد که در صورتی که برنده کارزار انتخاب شود از این توافقنامه بیرون خواهد آمد. بعد از پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری نیز بارها دانش مربوط به تغییرات اقلیمی و آب و هوایی را با عناوینی مختلف، کم اهمیت برشمرد و نهایتا نیز در اوایل دوران ریاست خود نیز با اعمال دستوراتی کاوش در معادن زغال سنگ آمریکا را آسان­تر کرد.

واکنش­ها به خروج آمریکا از توافقنامه پاریس

واکنش­ها به خروج آمریکا از توافق پاریس با موجی از خشم و اندوه همراه بود. شهردار پاریس عواقب تصمیم آمریکا را ناگوار توصیف کرد و کمیسیون اروپا نیز پس از سخنان ترامپ مبنی بر خروج آمریکا از توافقنامه پاریس، آن روز را روزی غم­انگیز خواند و گفت: «ما باید به دنبال متحدان جدیدی باشیم.»

حتی باراک اوباما، رییس جمهور پیشین ایالات متحده که به نوعی رهبری این توافق را برعهده داشت نیز از این تصمیم ابراز ناخرسندی کرد و گفت: «با این تصمیم دولت آمریکا، به کشورهایی پیوستیم که از قبول آینده سر باز زده­اند.»

در نهایت نیز مدیر اجرایی دفتر برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد با انتشار بیانیه­ای نسبت به خروج آمریکا از توافقنامه پاریس واکنش نشان داد. در این بیانیه آمده است: «ما امروزه نیاز به تلاش بیشتر داریم نه کمتر. این مساله یک چالش جهانی است و هر ملتی موظف است که برای مقابله با آن اقدام کند. اکنون نزدیک به 190 کشور عزم راسخ خود را برای همکاری با بازیگران اصلی در زمینه مقابله با گرمای جهانی به منظور حفاظت از خود و نسل­های آینده در برابر این چالش مشترک نشان داده­اند. حرکت مقابله با تغییرات اقلیمی از سراسر جهان صورت گرفته است و تصمیم سیاسی تنها یک کشور این تلاش بی­نظیر را از مسیر خود منحرف نخواهد کرد»

اقدامات توافق پاریس

یکی از اقدامات عمده توافق پاریس حمایت و پشتیبانی مالی از سرمایه­گذاران منابع انرژی پاک است. این توافق قصد دارد از هر گونه فعالیت خلاقانه و کارآمد که به کاهش استفاده از سوخت­های کربنی منجر شود، حمایت کند و در این راستا از کشورها خواسته است که یارانه­های سوخت­های فسیلی را کاهش دهند و از سرمایه­گذاران بخش­خصوصی که در زمینه انرژی­های پاک فعالیت می­کنند، حمایت کنند.

ایران نیز همچون بسیاری از کشورهای عضو در اواسط سال 2016 این توافقنامه را امضا کرد.