دیدگاه هیئت مدیره انجمن صنفی شرکت های حمل ونقل بین المللی استان خراسان رضوی:

با یک مویز و چهل قلندر ترانزیت کشور راه نمی افتد

استان خراسان با داشتن سه مرز مشترک باجگیران – لطف آباد و سرخس با کشور ترکمنستان و با توجه به آمادگی فعالیت مرز دوغارون در همجواری کشور افغانستان،دارای بهترین موقعیت جذب بازار حمل ترانزیت کالاهای کشورهای یادشده است. به همین جهت وجود یک ناوگان ترابری برون مرزی قوی، مجهز و کارآمد برای حمل کالاهای تجار و بازرگانان ایرانی به کشورهای یادشده اجتناب ناپذیربود.برای پاسخ گوئی به چنین نیازی لازم بود شرکت‌های حمل و نقل بین المللی در این استان مستقر و متمرکزشوند. ابتدا تعدادی از شرکت‌های حمل ونقل بین المللی با مرکزیت تهران با تأسیس دفتر نمایندگی فعالیت خود را شروع کردند و به تدریج باگسترش کار و افزایش سطح اشتغال ،مسئولان دولتی استان به این نتیجه رسیدند که برای بهره گیری بیش‌تر از فضای کسب وکار به وجودآمده با هماهنگی  وزارت راه و ترابری تاسیس شرکت‌های حمل ونقل بین المللی با مرکزیت مشهد را در دستور کار قراردهند. لذا از سال ۱۳۷۰ شرکت‌های حمل ونقل بین المللی در شهرستان مشهد شکل گرفتند و فعالیت خود را آغاز کردند. به طوریکه در بهمن ماه سال ۱۳۷۱ حدود ۱۰ شرکت حمل ونقل بین المللی در استان خراسان کارخود را شروع کردند. افزایش شرکت‌ها در مشهد و پراکندگی امور و نیازبه ایجاد هماهنگی با دستگاه‌های بخش دولتی و استفاده از تجارب بخش خصوصی فعال در زمینه حمل ونقل بین المللی، مدیران شرکتها و مسئولان سازمان راهداری وحمل ونقل استان خراسان را برآن داشت تا درجهت حفظ منافع شرکتها و یکسان سازی روشها و قانون‌مند کردن فعالیت‌ها دست به ایجاد تشکل صنفی بزنند. براین اساس مقدمات امر فراهم شد و نهایتا” در دیماه ۱۳۷۳ انجمن شرکت‌های حمل ونقل بین المللی استان خراسان با مرکزیت مشهد رسماً کار خود را شروع کرد و هم اکنون باحدود ۲۳۰ عضو فعال در سطح استان درمقام یکی از انجمن های کارآمد به وظایف صنفی خود ادامه می دهد. مطلب زیرجمع بندی دیدگاه های اعضاء هیئت مدیره انجمن صنفی حمل ونقل بین المللی خراسان رضوی درمورد گیرودارهای ترانزیت است که توسط روابط عمومی انجمن در اختیار ماهنامه صنعت حمل ونقل قرارگرفته است:

ادامه این مطلب را می توانید در شماره 351 ماهنامه صنعت حمل و نقل مطالعه فرمائید.