بوم­ گردی را به عشق پذیرایی از مهمان در پیش گرفتم!

صنعت حمل و نقل آنلاین: این روزها واژه اقامتگاه بوم­گردی آن­چنان که چند سال پیش برای فعالان گردشگری بیگانه بود، ناشناخته نیست. خانه‌های سنتی ایرانی با مهمان‌نوازی به شیوه سنتی ایرانی در گوشه و کنار کشور شکل گرفتند و نظر گردشگران را به خود جلب کردند. با وجود آنکه در اوایل امر هر یک از علاقه­مندان در صدد احیای خانه خود برای تبدیل شدن به واحد بوم­گردی بر می­آمد اما منیر تقدیسی از جمله فعالان گردشگری است که اقامتگاه بومگردی خود را در روستایی بنا کرد که اهل آنجا نبود و در واقع به عنوان یک غیر بومی وارد روستای قلعه بالا شد.

منیر تقدیسی می­گوید: “به دلیل علاقه­مند بودن به سفر به این دام افتادم” و صحبت­هایش را این­گونه ادامه می­دهد: تدوین­گر فیلم هستم و سال­ها کارمند صدا و سیما بودم. از آنجا که سفر را دوست دارم برای اینکه بتوانم سفرهای مختلف انجام دهم، دوره­های مختلف گردشگری را پشت سر گذراندم. البته همیشه این دغدغه را داشتم که بتوانم امکاناتی برای پذیرایی از مهمان داشته باشم.

او می­افزاید: پس از گذراندن دوره­های گردشگری و آغاز تورگردانی، متوجه شدم دلم می­خواهد جایی داشته باشم که بتوانم از مهمان پذیرایی کنم. از آنجا که به بافت­های قدیمی علاقه­مند بودم، در سال1390 به قلعه بالا رفتم و در آنجا خانه­ای خرابه را به قصد ساکن شدن و پذیرایی از مهمانان، انتخاب کردم. اما در آن منطقه خانه را  نمی­فروختند و ناچار شدم به صورت اجاره در آنجا فعالیتم را آغاز کنم. در آن سال­ها موضوع خانه­های بومی و بومگردی به آن اندازه که اکنون جدی است، مطرح نبود. با وجود آن­که حرفه­ام چیز دیگری بود اما به دلیل علاقه­ام به گردشگری، سفر و مهمان­نوازی، در صدد راه­اندازی خانه بومگردی در قلعه بالا بر آمدم. اوایل نگران بودم که آیا می­توانم از پس کار برآیم یا نه، چراکه یکجا ماندگار نبودم و دایم به سفر می­رفتم.

نورخانه در روستای قلعه بالای شاهرود از توابع سمنان را یکی از اعضای خوشه‌سار به منیر تقدیسی معرفی کرده است. او با اشاره به این مساله ادامه می­دهد: اجاره کردن خانه­ای که از سرنوشت آن مطلع نیستید چالش دیگری بود که در قلعه بالا با آن روبه­رو بودم. در ابتدای امر با این تفکر که قرار نیست ماندگار شوم کار را آغاز کردم اما پس از ورود به این حوزه، به آن علاقه­مند شدم و در صدد تعمیر و مرمت خانه برآمدم. دیگر فراموش کردم که آن خانه مال من نیست و با وجود آنکه می­توانستم در آن زمان با هزینه­ای که صرف مرمت خانه کردم، چندین خانه دیگر بخرم، اما وارد ساخت و ساز آن خانه و تبدیل آن به واحد بومگردی شدم.

تقدیسی یادآور می­ شود: اوایل اهالی روستا با نگاه شک آلود به من می­نگریستند که چرا باید خانمی از تهران بیاید و در خانه­ای خرابه که برایشان ارزش نداشت، تا این اندازه هزینه کند. به من مشکوک بودند. اما با گذر زمان، اعتمادها بیشتر شد. من با مردم روستا زندگی کردم. رفت و آمد کردم و مرا پذیرفتند. به دلیل آن­که کارم تدوین فیلم بود، فیلم­ها و عکس­های بسیار زیادی از روستا و مردم روستا گرفتم و پس از 5 سال تصویربرداری، اکنون درحال مونتاژ این فیلم­ها هستم. دوربین من واسطه خوبی برای نزدیک شدن به مردم بود. من نیز بسیار علاقه­مند بودم و توانستم اعتماد آنها را جلب کنم.

تقدیسی اظهار می­کند: در ادامه، خانه را با صنایع­دستی روستاییان تزیین کردم و کم­کم با پایان ساخت­وساز خانه، رفت­وآمد مهمانان آغاز شد. حتی مهمانانم را برای صرف شام و ناهار به خانه اهالی روستا می­بردم و آنها را در این امر شریک می­کردم. برای گشت­ها از اهالی روستا استفاده کردم و محصولاتشان را به مهمانانم فروختم. ارتباط خوبی با مردم ایجاد کردم و با آنها زندگی کردم. کم­کم، با افزایش تعداد مهمانان، سایر روستاییان نیز در صدد آماده­سازی خانه­هایشان برای پذیرایی از مهمانان برآمدند و در این راه کمکشان کردم.

او با تاکید بر آن­که روابط با روستاییان بر اساس اعتماد و دوستی بود می­افزاید: حتی زمانی که مهمانان من بیش از ظرفیت اقامتگاه بومگردی­ام بود، آنها را به خانه­های اهالی روستا می­بردم. ارتباط خوبی بین من و اهالی روستا برقرار بود. با رفت­وآمد مهمانان خارجی و بین­المللی شدن این خانه، صاحبان خانه تصور کردند این خانه پول زیادی نصیب من می­کند از این رو در صدد پس گرفتن خانه از من برآمدند، این درحالی است که حتی هزینه هایی که برای خانه انجام داده بودم، بازنگشت چرا که تمام خدمات را از روستاییان دریافت می­کردم و درآمد را به آنها می­دادم. در نهایت تصمیم گرفتم جایی داشته باشم که از آن خودم باشد و بتوانم برای آینده آن تصمیم­گیری کنم. مسوولان میراث و گردشگری استان سمنان بسیار اصرار داشتند تا در این استان اقامتگاه بومگردی خود را بنا کنم. از این­رو با معرفی روستای پاوه در منطقه گرمسار، خانه­ای خریداری کردم و از نوروز 96 با افتتاح آن پذیرای مهمانان هستم. درست کردن این خانه سبب شد تا حرکتی در این منطقه شکل گیرد چنان­که در حال حاضر خانه­ای برای خرید در پاوه پیدا نمی­شود و زمین­ها گران شده­اند.

تقدیسی این خانه را20 میلیون تومان خریداری کرده است و تاکنون بیش از 50 میلیون تومان صرف تعمیر و مرمت این امر کرده است و بیش از60 میلیون تومان نیز هزینه تجهیز این واحد بومگردی شده است. فرش­های دست­بافت و گلیم و جاجیم و بهره جستن از صنایع­دستی بومی هزینه­هایی است که در این واحد انجام شده است. این در حالی است که از هیچ­یک از تسهیلات دولتی نیز استفاده نشده است.